ทั้งสองคนพบกันครั้งแรกที่ไลฟ์เฮ้าส์แห่งหนึ่ง......
-- นาโอกิ, เรกะ,
ซางะ, แล้วก็รุอิ
นี่มันชักจะเหมือนลูกโซ่มือเบสแล้วนะเนี่ย
ซางะ : โทษทีล่ะกัน
มันก็ต้องมีอะไรเชื่อมโยงกันบ้างดิ (หัวเราะ) ที่จริงก็อยากลองชวนคนอื่นแหละ
แต่ก็ต้องมานั่งคิดอยู่ดีว่าจะชวนใครดีหว่า...
รุอิ : แล้วทำไมเป็นผมล่ะ? (หัวเราะ)
ซางะ : ก็นายน่าจะชวนง่ายที่สุดน่ะ (หัวเราะ)
รุอิ : ฮ่าๆๆ ขอบคุณครับ! จะด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ.. แต่ก็ดีใจที่เลือกผมนะครับ!
ซางะ : ด้วยความยินดีเลยล่ะ นายเป็นคนน่ารักดีนะ ฉันหมายถึง ในไลฟ์คืนก่อนวันปีใหม่ปี 2012 ที่ Yoyogi's 2nd Gymnasium ที่รุอิคุงมาไงล่ะ! ฉันประทับใจสุดๆ! ปกติไม่ค่อยมีใครมาหรอก ยิ่งเป็นคืนก่อนปีใหม่ซะด้วย แต่รุอิคุงก็อุตส่าห์มาดูไลฟ์ของพวกเรา
รุอิ : ผมก็อยากไปอยู่แล้วครับ และก็ดีใจที่ไปด้วย
ซางะ : อื้อ วง BORN ก็มาเหมือนกันนะ
-- ซางะซามะ มีรุ่นน้องดีนะเนี่ยยย
ซางะ : ผมก็คิดอย่างนั้นแหละ
-- ซางะซามะกับรุอิคุงเจอกันก็ตอนที่มาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันใน
PS Company แล้วอย่างนั้นเหรอ?
รุอิ : ไม่ใช่ครับ ก่อนหน้านั้นอีกครับ ครั้งแรกที่ได้เจอกับซางะซังผ่านมานานมากแล้วเนอะ?
ซางะ : อื้อ ตั้งแต่สมัยที่ Alice Nine ยังไม่ฟอร์มวงเลยล่ะมั้ง
รุอิ : ใช่แล้วๆ
ซางะ : ถ้าจำไม่ผิดนี่.. ตั้งแต่สมัยวงเก่าของวงเก่าอีกนะ แต่เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเลยใช่ม่ะ?
รุอิ : ครับ ระหว่างไลฟ์.. ซางะซังให้ผมยืม Wireless น่ะครับ วงของผมต้องขึ้นต่อจากวงของเขา ผมคิดไว้แล้วว่าจะขอยืมพวกเขา แต่ตอนนั้นพวกผมเพิ่งเริ่มฟอร์มวง ยังไม่ค่อยรู้จักใคร เพราะงั้นซางะซังช่วยผมได้มากเลยล่ะ หลังจากเล่าให้ซางะซังว่า พวกผมทำ Wireless เสียระหว่างกำลังซ้อม เขาก็ให้ยืมทันที.. ใจดีอะ ให้แบบเต็มใจสุดๆ
ซางะ : คุยกันนิดเดียวเองเนอะ เมื่อก่อนกับตอนนี้ต่างกันเยอะเลยแหะ หลังจากนั้นไม่มีโอกาสได้คุยกับนาย ก็แอบสงสัยว่า “อ๊ะ วงนั้นจะเป็นยังไงบ้างหว่า” ฉันตามไปเช็คดูในออฟเชียลเลยล่ะ
รุอิ : ฮ่าๆๆ จริงเหรอครับ! ขอบคุณมากนะครับ!
--
ผ่านมานานแค่ไหนแล้วอะ?
รุอิ : น่าจะ 7-8 ปีได้แล้วมั้งครับ?
ซางะ : อื้ม ประมาณนั้นแหละ แต่ตอนรุอิคุงเข้ามาใน PS Company พร้อมกับ SCREW ฉันจำนายไม่ได้เลยนะ เปลี่ยนไปเยอะเลยอะ
รุอิ : ก็ตอนอยู่วงเก่าผมไว้ผมยาวนี่นา
ซางะ : อืออ แล้วตอนนี้นายดูมุ่งมั่นกว่าแต่ก่อนด้วยนะ อ่อ.. มีเขี้ยวด้วยมั้ง (หัวเราะ)
รุอิ : ฮ่าๆๆ ก็ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่นา (หัวเราะ) ส่วนเขี้ยวก็หักไปแล้วด้วย (หัวเราะ)
ซางะ : กว่าจะจำนายได้ก็นานอยู่นะ นึกออกหลังงานปาร์ตี้อะไรสักอย่าง ตอนนั้นแบบ “เห้ย! จริงดิ!?”
รุอิ : กว่าซางะซังจะจำผมได้ เราเดินสวนกันในบริษัทหลายครั้งมาก แต่ผมก็หาโอกาสทักไม่ได้สักที มันยากนะที่จะหาเวลาเหมาะๆ คุยเรื่องเก่าๆ
ซางะ : คนอื่นๆในวงพอรู้จักวงเก่าของรุอิคุงก็อึ้งกันเป็นแถว มันแตกต่างกันลิบลับเลย
-- ขนาดนั้นเชียว!?
ซางะ : ช่ายย สุดๆอะ
-- เข้าใจล่ะ
(หัวเราะ) มีงานมีตติ้งมือเบสกันบ่อยๆด้วยสินะ
นายคิดว่า ถ้าไปแล้วจะคุยกับคนอื่นๆ รู้เรื่องม่ะ?
ซางะ : รู้เรื่องแหละน่า มือเบสทุกคนก็มีหน้าที่คอยซัพพอร์ตทั้งนั้น เพราะงั้นเราน่าจะเข้าใจกันและกันได้ รุอิคุงก็ด้วยสินะ อยู่ท่ามกลางเมมเบอร์ทุกคนใน SCREW แล้วก็พยายามทำงานอย่างเต็มที่ในทุกทางที่ทำได้ ฉันก็ไม่รู้ว่า SCREW ทำงานกันยังไงหรอกนะ แต่รุอิคุงให้ความรู้สึกเหมือนจะเป็นคนที่สร้างความสามัคคีภายในวงได้น่ะ
รุอิ : ขอบคุณครับ คำชมจากรุ่นพี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขได้เสมอ ถึงมันจะทำให้เขินทุกครั้งก็เหอะ (หัวเราะ) หน้าที่หลักของมือเบสเป็นแบบนั้นจริงๆครับ คอยซัพพอร์ตจากข้างหลัง ผมเข้าใจดีเลยล่ะ
ซางะ : เนอะๆ
-- เชื่อก็ได้ๆ
ว่าแต่หลังจากมีตติ้งนาย 2 คนคงไปดื่มกันหนักเลยเนอะ?
ซางะ : ไม่หรอกครับ
เราจะดิ่งกลับบ้านกันทันที
อีกอย่างบริษัทไม่ได้จัดไลฟ์รวมทุกวงบ่อยๆด้วย โอกาสที่จะได้ดื่มด้วยกันเลยไม่ค่อยมี
รุอิ : ครับ
แต่บางทีก็อยากชวนซางะซังไปดื่มด้วยกันนะ
แต่เหมือนจะยุ่งตลอด
เลยไม่ชวนดีกว่า
ซางะ : เรกะคุงก็พูดแบบนั้นอะ (หัวเราะ) แต่ฉันเป็นคนชวนใครไม่เก่งน่ะ เพราะงั้นชวนฉันทีเหอะนะ
รุอิ : จริงเหรอครับ!? ถ้างั้นผมจะโทรไปชวน แต่อาจไม่นัดล่วงหน้านานนักนะ!
ซางะ : รุอิคุงดื่มด้วยเหรอ?
รุอิ : ครับ อยู่บ้านก็ดื่มคนเดียวบ่อยๆ
ซางะ : จริงง่ะ!? เมื่อเร็วๆนี้ ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตาลุงที่นั่งถือเบียร์คอยจิบตลอดเวลา บางครั้งก็ดื่มเบียร์ตลอดทางที่นั่งเครื่องบินเลยอะ
รุอิ : ฮ่ะๆๆ พอกันเลยล่ะ ผมเองถึงบ้านปุ๊บ ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เปิดตู้เย็น แล้วหยิบเบียร์มาดื่มทันที (หัวเราะ)
ซางะ : จริงดิ๊ (หัวเราะ) รุอิคุง ทำอะไรบ้างอะเวลาอยู่ที่บ้าน?
รุอิ : ก็.. ดูหนัง เล่นเกมส์ ดื่มเบียร์ครับ (หัวเราะ)
ซางะ : แล้วไปเที่ยวกับเมมเบอร์คนอื่นๆบ้างมั้ย?
รุอิ : มีบ้างเหมือนกันครับ แต่ไม่บ่อย เราไม่ค่อยนัดเที่ยวกันหรอกครับ ผมมักจะรีบกิน รีบดื่ม แล้วรีบกลับบ้าน ก่อนจะดึกน่ะครับ
ซางะ : ถ้างั้นต้องรีบจองตัวรุอิคุงไปเดทกันช่วงหน้าร้อนนี้แล้วสิเนี่ย
รุอิ : เห๊ะ? ไปไหนเหรอ?
ซางะ : ไปสำนักงานใหญ่ของ Konami กันเถอะ [Konami เป็นบริษัทเกมค่ะ ซึ่งจะผลิตทั้ง Winning eleven กับ Pro-revolution soccer ]
รุอิ : เห๊?
มีงานอะไรกันเหรอครับ? (หัวเราะ)
ซางะ : แน่น๊อน การแข่งขัน『Winning eleven』ไงล่ะ สองปีที่ผ่านมาฉันไปแข่งมา 2 ครั้งแล้วนะ [หนึ่งในนั้นคือที่โดดงานอีเว้นท์วันเกิดพี่เสือไปแข่ง.. ถ้าแอดจำไม่ผิดนะ ฮ่าๆๆ] แต่เวลาไปคนเดียวก็ไม่มีคนคอยให้กำลังใจอ่า เพราะงั้นหน้าร้อนนี้ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ
รุอิ : ซางะซังเล่นเก่งมากเลยใช่มั้ยครับ? ผมได้ยินมาว่า ตลอดการแข่งขัน.. ชนะหลายครั้งเลย
ซางะ : อื้อ บางครั้งก็คิดว่า ตัวเองเก่งแหะ แต่พอคิดอีกที.. คนเก่งจริงๆ อาจไม่ได้มาลงแข่งก็ได้
รุอิ : นั่นเพราะซางะซังเก่งมากตังหากล่ะ (หัวเราะ)
ซางะ : อา ไม่หรอก อืมม ที่จริงก็คิดว่าตัวเองจะเก่งขึ้นเรื่อยๆนั่นแหละ แต่มันก็มีคนที่เก่งกว่าอีกเยอะแยะ หลังแข่งเสร็จจะมีปาร์ตี้ด้วยล่ะ แล้วฉันดันเป็นแบนด์แมนคนเดียวเลยรู้สึกเหงานิดๆ ส่วนระหว่างแข่งก็จะมีพวกเก่งๆ ที่ชอบสร้างออร่าว่าตัวเองเจ๋งกว่าคนอื่น อย่างตอนฉันแข่งก็จะมายืนข้างหลังแล้วซุบซิบประมาณว่า “ไม่ใช่ อย่าส่งบอลไปทางนั้นสิ แบบนั้นไม่ดีแน่” ฉันก็นั่งคิดในใจว่า “ไอ้พวกนี้มันจะอะไรนักหนาว่ะ!” (หัวเราะ)
รุอิ : ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า สุดๆไปเลยแหะ (หัวเราะ) ที่นั่นมีแต่คนแปลกหน้าทั้งนั้นเลยน๊า (หัวเราะ)
ซางะ : นั่นแหละ เพราะงั้นหน้าร้อนนี้ไปด้วยกันเถอะ! ถ้าไม่ไปฉันเสียใจจริงๆนะ
รุอิ : ฮ่าๆๆ ได้สิครับ ไปด้วยกันเนอะ! แต่ผมคงได้กลับบ้านเร็วแหงๆเลยอะ
ซางะ : ไม่หรอก ฉันได้ยินว่านายก็เล่นเก่งนี่นา~ ชินคุง ViViD ก็เก่งนี่ เขาเป็นคนพูดเองว่า「นี่ๆ ผมก็เก่งนะ」
รุอิ : คิดว่าเขาน่าจะพูดมั้งครับ (หัวเราะ)
ซางะ : มินาเสะ D=OUT ก็พูดว่า「ผมก็เล่นเก่งนะ」
รุอิ : จริงเหรอครับ? เคยมีคนบอกว่า มินาเสะคุงเล่นไม่ค่อยเก่งนะ (หัวเราะ)
-- แหม่
ไม่มีใครยอมบอกหรอกว่าฝีมือตัวเองจริงๆเป็นยังไงน่ะ!?
รุอิ : ก็เป็นไปได้นะครับ (หัวเราะ)
ซางะ : เพราะงี้ไง รุอิคุงที่ไม่เคยพูดว่าตัวเองเก่ง ถึงทำให้ผมรู้สึกว่า เขาเล่นเก่งจริงๆ
รุอิ : ไม่เลยครับ ไม่เลยยย (หัวเราะ)
ซางะ : อีกอย่าง.. รุอิคุงเล่นฟุตบอลด้วยใช่ม่ะ?
รุอิ : ครับ
ซางะ : ฉันเพิ่งหันดูบอลจริงจังสักพักเองนะ เพราะงั้นถ้าแข่งกับคนที่เล่นบอลจริงๆ ฉันแพ้ตลอดอะ
รุอิ : ซางะซัง ไม่เคยเล่นบอลมาก่อนเลยเหรอ?
ซางะ : อื้อ เพิ่งมาเริ่มดูบอลตอนช่วงบอลโลกปี 2010 น่ะ หลังจากนั้นก็หลงใหลฟุตบอลสุดๆ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่สนใจเลยสักนิด ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฟุตบอลเลยล่ะ
รุอิ : เห๊ะ? เชื่อได้มั้ยเนี่ย!? ผมคิดมาตลอดว่าซางะซังต้องเคยเตะบอลมาก่อนแน่ๆ
ซางะ : ไม่เลยๆ ฉันเล่นเบสบอลกับยูโดตังหากล่ะ (หัวเราะ)
มาลองแข่ง
Soccer Game กันเถอะ......
--
ดูไม่เหมือนคนที่เคยเล่นกีฬาเลยนะ
ซางะ : อื้อ
พอเริ่มฟอร์มวง ผมก็คิดว่า
แบนด์แมนน่ะ ควรจะมีหุ่นผอมเพรียว
เพราะงั้นก็เลยพยายามลดจนผอมขนาดนี้ไงล่ะ
ผมชอบเล่นกีฬานะ
ลองเล่นตั้งหลายอย่างแหนะ แต่ไม่เคยเล่นบอลสักที ถึงฟุตบอลจะเป็นที่นิยมมากก็ตาม ผมก็ไม่ค่อยสนใจอะ แต่พอได้ดูบอลโลกเท่านั้นแหละ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป (หัวเราะ)
ถึงตอนนี้จะยังนึกภาพตัวเองเตะบอลไม่ค่อยออก
อย่างน้อยมันก็เป็นอีกหนึ่งความฝันของผม
..แล้วก็ตัดสินใจซื้อ『Winning eleven』มาเล่นล่ะ จากนั้นถึงเริ่มอ่านประวัติของฟุตบอล ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ
รุอิ : อ้อ เข้าใจล่ะ! แต่ตอนแรกผมคิดว่า ซางะซังต้องเคยเล่นฟุตบอลแน่ๆ ถึงได้ดูมีความรู้เรื่องนี้มากๆ
ซางะ : ไม่ใช่เลยล่ะ เรื่องฟุตบอล ฉันหาอ่านจากหนังสือกับอินเตอร์เน็ตทั้งนั้นแหละ กว่าจะรู้ตัวก็มีความรู้เรื่องนี้เยอะมากเลย
รุอิ : สุดยอดเลยน๊าาา
ซางะ : รุอิคุงเล่นเป็นกองหน้าใช่ม่ะ?
รุอิ : ผมเล่นเป็นมิดฟิลด์ตัวรับครับ [Defensive Midfielder, Center Defense Midfield หรือกองกลางตัวรับนั่นเองงงง]
ซางะ : เลือกเองเหรอ?
รุอิ : ไม่ใช่ครับ โค้ชเขาบอกว่า “นายเล่นตำแหน่งนี้นะ” (หัวเราะ) จริงๆอยากเล่นปีกมากกว่า [Wing Midfield หรือ Side Midfield] แต่โค้ชบอกว่า “นายไม่เหมาะกับตำแหน่งนั้นหรอก นายถนัดตัดบอลจากคู่แข่ง เพราะงั้นไปอยู่ตรงกลางซะ” สุดท้ายเลยต้องเล่นตำแหน่งนี้น่ะครับ
ซางะ : เห๊~ อย่างนี้นี่เองงงง!
รุอิ : ครับ แล้วผมก็ไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งอีกเลยจนจบม.ต้น เมื่อก่อนคิดว่าผมควรจะได้ตำแหน่งที่มันดีกว่านี้นะ ก็คิดว่าโค้ชคงมีเหตุผลของเขาแหละ แต่ตำแหน่งนี้ผมทำแค่ตัดบอลจากคู่แข่ง แล้วก็คอยป่วนเกม เลยคิดว่ามันค่อนข้างธรรมดาไปน่ะ
ซางะ : ไม่หรอก ฉันชอบตำแหน่งนี้นะ ถ้าเทียบกับวงดนตรีก็เป็นมือเบสไงล่ะ
รุอิ : อ๊ะ นั่นสินะ (หัวเราะ)
-- ในมุมมองของคนที่เป็นนักฟุตบอล รุอิคุงว่าเล่นบอลจริงๆ
กับในเกมอันไหนมันยากกว่ากันเหรอ?
รุอิ : เกมยากกว่าครับ ในเกมน่ะ ทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็นเลยล่ะ แต่การจะส่งบอลจริงๆ ให้ได้แบบในเกมก็ยากเหมือนกันนะ ถ้าเราไม่ชำนาญมากพอ เพราะงั้นผมว่าทุกอย่างมีความยากในตัวของมันครับ
ซางะ : เห๊ะ ก็พอเข้าใจนะ แต่ฉันน่ะเคยเล่นแต่ในเกมนี่แหละ เลยไม่รู้หรอกว่าของจริงมันยากแค่ไหน เสียดายแหะที่รู้จักความสนุกของฟุตบอลช้าไป ถ้ารู้เร็วกว่านี้ฉันต้องเต็มที่กับมันมากแน่ๆ ไม่ใช่แค่เรื่องฟุตบอลนะ ถ้าฉันสนใจเรื่องอะไร ฉันจะหมกมุ่นกับมากเลยล่ะ อย่างตอนนี้ชอบฟุตบอล ก็ซื้อ『Soccer King』มาอ่านทุกเดือน แมกกาซีนอื่นๆ เกี่ยวกับฟุตบอลก็จะหามาอ่านตลอด จนตอนนี้ชั้นหนังสือจะเต็มแล้วล่ะ มีแต่ฟุตบอลทั้งนั้น (หัวเราะ)
รุอิ : แล้วได้ดู J-League? บ้างมั้ยครับ
ซางะ : ดูสิ ฉันว่าคงไม่ดีหรอก ถ้าดูแต่ League ต่างประเทศน่ะ ก็ฉันเป็นคนญี่ปุ่นนี่นา เพราะงั้นก็ต้องสนับสนุนฟุตบอลญี่ปุ่นด้วย ฉันไม่ใช่พวกที่เอาแต่สนใจของนอก แล้วก็ฟังแต่เพลงต่างชาติหรอกน่า
รุอิ : ฮ่าๆๆ มันเป็นสไตล์สินะ (หัวเราะ) แล้วทีมโปรดล่ะครับ?
ซางะ : ไม่ได้ชอบทีมไหนเป็นพิเศษหรอก แต่ถ้าให้เลือกก็ Kashiwa Reysol มั้ง? ตอนที่ได้ดูพวกเขาเตะ ก็รู้สึกว่าทีมนี้เล่นเก่งแหะ
รุอิ : อ๊ะ! ผมก็ชอบ Kashiwa Reysol นะครับ
ซางะ : เป็นทีมที่ดีเนอะ ฉันชอบทีมที่เน้นทีมเวิร์คมากกว่าเน้นกลยุทธ์น่ะ
รุอิ : ผมเข้าใจครับ มันรู้สึกดีที่ได้ดูการเล่นแบบทีมมากกว่าการเล่นแบบเน้นคนที่ทักษะดี ผมก็ชอบทีมที่ช่วยเหลือกันและกันในการแข่งขันครับ
ซางะ : ถูกต้องเลยยย
รุอิ : แล้วทีมต่างชาติที่ชอบล่ะครับ?
ซางะ : อาร์เซนอล [ว๊ากๆๆๆ แอดชอบแมนยูอะ แต่พี่ชายแอดชอบอาร์เซนอลแหละ #ใครถามเอ็งห๊ะ แต่แอดชอบตรงอาร์เซนอลเป็นแหล่งปั้นนักเตะชั้นยอดเลยค่ะ ถ้าไม่มีปัญหาด้านการเงินจนต้องขายนักเตะเก่งๆ แอดว่า ทีมนี้ต้องกวาดตำแหน่งแชมป์ไปนอนกอดเล่นหลายลีกก์แน่ๆเลย XD]
รุอิ : อ๋ออ~ ผมไม่ค่อยชอบทีมที่ใช้เงินซื้อนักเตะของทีมอื่นเลยอะ เวลาดูก็จะคิดว่า “ขอให้แพ้ไปเลย!” (หัวเราะ)
-- อ๊ะ ฉันเห็นเขี้ยวนายด้วย
ซางะ : ฮ่าๆๆ งืมมม ใช่ๆ นั่นเขี้ยวนี่นา (หัวเราะ) ฉันเข้าใจนะที่นายคิดแบบนั้นน่ะ! เพราะฉันก็คิดเหมือนกัน [เอื้อออออ แอดรู้สึกผิด เพราะแมนยูเพิ่งซื้อ RVP นักเตะคนเก่งของอาร์เซนอลมาเหมือนกันอ่ะ >w<]
รุอิ : (ยกตัวอย่างชื่อทีมนึงออกมา) ทีมนั้นกำลังจะเป็นแบบนั้นล่ะ
ซางะ : เห็นด้วยเลย! ฉันกำลังคิดแบบนั้นแหละ
รุอิ : เนอะๆ!
ซางะ : ฉันนึกในใจนะว่า นี่พวกนายจะกลายเป็นทีมที่ใช้เงินคว้านซื้อนักฟุตบอลเก่งๆ มาสร้างทีมอย่างนั้นเหรอ!
รุอิ : ใช่เลยๆๆ!
ซางะ : ถ้าเงินเหลือใช้มากนัก เอามาแบ่งฉันก็ได้นะ
รุอิ : ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มเงินไปแค่ไหน สุดท้ายนักเตะจะขอขึ้นบัญชีย้ายทีมไปหมดภายในครึ่งปี หรือเร็วกว่านั้นเลยคอยดูสิ!
ซางะ : ถูกต้อง!
-- เอ่ออ..
ขอโทษทีเหอะ
นี่มันชักจะเริ่มเหมือนบทสนทนาของตาลุงขี้เมาเลยนะ......
ซางะ : เอ๊ะ งั้นเหรอ (หัวเราะ)
รุอิ : ฮ่าๆๆ เราไม่ควรพูดเรื่องนี้ในที่ที่ดูเป็นทางการอย่างที่นี่สินะครับ (หัวเราะ)
ซางะ : เพราะงี้ฉันถึงชอบอาร์เซนอลไงล่ะ เขาจะดูแลนักเตะอย่างดี นั่นสำคัญมากเลยนะ [ไม่เน้นซื้อ แต่เน้นขายสินะคะ #โดนพี่หง่าเอาเบสฟาดหน้า]
รุอิ : ใช่ครับ! เรื่องเงินน่ะไม่ใช่ประเด็นหลักเลยล่ะ!
ซางะ : แน่นอน! แต่ที่จริงเรื่องเงินมันก็สำคัญนะ (หัวเราะ)
รุอิ : อ่า สำหรับพวกเรา มันก็ต้องสำคัญอยู่แล้วล่ะครับ
บ.ก. ของ ORICON STYLE : งั้นเรามาจัดฟุตบอลแมตช์กันซะที่นี่เลยมั้ยล่ะ?
-- เห๊ะ!? ตอนนี้เลยเหรอ!?
ซางะ : ที่จริงก็เตรียมไว้แต่แรกแล้วสินะครับ (หัวเราะ)
รุอิ : สุดยอดดด! แต่ผมต้องแพ้แหงๆเลยอ่า หวังว่าผมจะเป็นคู่แข่งที่ดีได้นะครับ
-- ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องบอลด้วยนี่สิ คงบรรยายการแข่งได้ไม่ดีพอหรอก......
ซางะ : ไม่เป็นไรหรอกน่า! จะบรรยายอะไรก็ดูได้จากเกมเลยไงล่ะ ผลการแข่งก็เอาลงบทสัมภาษณ์ได้เลยนะ ไม่ต้องเครียดหรอก (หัวเราะ) เอาล่ะ มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ (กระตือรือร้นเป็นพิเศษ )
-- (ทั้ง 2 คนกำลังเลือกทีมล่ะ) ซางะซามะเลือกแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และรุอิคุงเลือกเรียล มาดริด
[แอดชอบทั้งสองทีมเลยยยยย
>///////////////<]
ซางะ : ของรุอิคุงเสื้อขาวนะครับ ส่วนของผมสีแดง
รุอิ : โอเค! มาแข่งกันเลยเนอะ
-- (เล็กๆน้อยๆระหว่างการแข่ง)
แต่ละคนสีหน้าเมามันส์กันสุดๆ (แสยะยิ้ม) ลองดูในภาพได้เลย (หัวเราะ)
ซางะ : อุหวาาา! โฮ่ยยย! รุอิคุงเก่งอ่าาา!
รุอิ : (หน้าตาจริงจัง) อ๋าาา! โห้ยยยๆๆ! ไม่นะ ไม่ๆ! ได้แล้ววว! (เตะตุงตาข่ายเข้าประตูไปเรียบร้อยยย)
-- ทีมของรุอิคุงทำประตูได้! ชิงขึ้นนำไปก่อนแล้ว! อันดับ 16 ของญี่ปุ่นอย่างซางะซามะท่าจะลำบากซะแล้วสิ!? เขาจะแพ้มั้ยเนี่ย?
ซางะ : โย๊ชชช! (เข้าประตูแล้วววว)
-- อ๊ะ เดี๋ยวนะ!
ชักจะเริ่มเบื่อแล้วอะ...... (หลังจากนั้นซางะซามะก็ยิงได้อีก 1
ประตู และชนะ!)
[ตัดตอนมากอะ โห่ยยย!! แอดกำลังมันส์เลยยย
><]
รุอิ : เห๊อออ~ ซางะซังเก่งเกินไปแล้ววว!
ซางะ : ไม่หรอก รุอิคุงก็เก่งนะ~! เป็นแมตช์ที่ดีมากเลยล่ะ! สนุกสุดๆ!! เพราะงั้นต้องลากไป Konami ด้วยกันแน่นอน!
รุอิ : ครับ ด้วยความยินดีเลยล่ะ (หัวเราะ)
-- รู้สึกยังไงที่วันนี้ให้เล่นเกมแบบไม่ทันตั้งตัวน่ะ
ซางะ : สนุกมากกก!
รุอิ : สนุกมากจริงๆครับ! ขอบคุณนะครับ ซางะซังแล้วมาเล่นกันอีกนะครับ! แล้วก็สอนผมด้วยล่ะ!
ซางะ : แน่นนอน! ต้องมาเล่นกันอีกเน่อ!
รุอิ : ได้เลยครับ! ขอบคุณมากเลยนะครับ
ซางะ : เหมือนกันๆ ขอบใจมากนะ (พูดพึมพำๆ) อาา... รุอิคุงเนี่ยเก่งแหะ จริงจังนะเนี่ย
